Mijn verhaal wou ik je toch vertellen omdat deze nogal ongewoon is denk ik. Ik, F. (46 jaar) ben 14 jaar getrouwd geweest met B., een zuid-amerikaanse van 53 jaar, tot over een jaar. In 2007 begon ik een nieuwe baan in een instelling, aldaar leer ik iemand kennen waar ik mee een collegiale vriendschap begon die uitmondde in een liefdesrelatie in januari 2009.

Dit bracht problemen met zich mee omdat mijn toenmalige vrouw dit ontdekte, grotendeels door mijn gedrag want Ik sprak met mijn vriendin regelmatig af. Ik was toen verliefd op mijn “nieuwe” vriendin. Ik wou haar niet kwijt en ik bevond mij in de zomer in een dubbelrelatie en met gemengde gevoelens, waar ik besloot om een echtscheiding aan te vragen in de zomer van 2009.

Deze verliep heel moeizaam maar het kwam toch in de zomer van 2010, natuurlijk met tegenstrijd van mijn toenmalige ex, zij wou niet scheiden. Vanaf september 2009 verbleef ik in het weekeinde en woensdagvond bij mijn vriendin thuis.

Mijn vriendin was niet steeds akkoord met mijn beslissing want ik moest mijn ex totaal vergeten en haar op straat zetten, ze had geen vast inkomen (buiten een klein job) en ik had haar ten laste eigenlijk. Vorig jaar, augustus 2010, kwam de officiele uitspraak als gescheiden koppel. Mijn ex (en ik) bleven op mijn adres wonen tot zij naar haar vaderland vertrok, ik bleef nog weekeinde en woensdagavond bij mijn vriendin logeren. Een dag voor haar vertrek op 14 januari brachten we een hele dag samen want ik zag haar eigenlijk nog graag en ik had pijn omdat ze me gng verlaten.

Enkele dagen later besloot ik om niet meer te logeren bij mijn vriendin omdat ik berouw had om hetgeen ik gedaan had, ik had mijn ex diep gekwetst, ze had mij eigenlijk niets gedaan maar ik was overgelopen naar mijn vriendin. Tevens had ik mijn vriendin ook gekwetst, zo voelde ze zich althans. Ik wou het goedmaken met mijn ex en nam afstand van mijn vriendin (ook op het werk) gedurende een hele periode. Nadien heb ik no 2 keer afgesproken met mijn vriendin C. (45 jaar). In mei kwam mijn broer op bezoek vanuit het buitenland en verbleef hier 5 weken, in die tijd ging ik met mijn broer 2 weken op verlof wat mijn vriendin niet beviel.

Als ik terug kwam zocht ik terug toenadering tot mijn vriendin maar ze was veranderd en kreeg ik geen aandacht, ze was een ander manier van leven begonnen. Beginnen uitgaan met vriendin, ze had waarschijnlijk een relatie met een ex-vriend, zo denk ik, (waar ze vroeger geen gevoelens voor had vertelde ze mij eens lang geleden). Ik heb steeds contact met haar gehad maar van haar kant kreeg ik weinig of geen respons. Ze kreeg zelfs een verjaardagskaartje. 2 weken later was het mijn verjaardag en kreeg ik niet de verdiende verjaardagswensen: ze smste op die dag om 10 uur ‘s avonds, en die dag nadien om 10 uur smorgens wou ze plotseling toch afspreken maar ik vertelde haar dat ik al iets gepland had wat haar niet goed beviel. Het ging op die manier enkele weken, weinig interactie en kilheid van haar zijde.

Uiteindelijk werd ik een beetje boos op haar en ze vertelde me om wat tijd aan mij te besteden. Op die dag vroeg ze me persoonlijke zaken ivm mijn ex, waar ik haar bepaalde zaken eerlijk vertelde en ik haar onopzettelijk gekwetst had. Ze vroeg ook om een definitieve keuze te maken, ik koos voor haar en informeerde mijn ex dat ik verder wou met mijn vriendin. Nadien besloot mijn vriendin om mij te laten vallen. Ik schreef haar enkele dagen later een (emotionele) brief en zelfs belde ik haar. Maar het was gebeurd. Ik was ook gekwetst door haar gedrag. Ik meldde me zelfs een week ziek, ik was in de put dat ik haar en mijn ex kwijt was en wist niet wat doen. We bleven wel smsen maar haar antwoorden waren kil en heel afstandelijk, ze negeerde mij zelfs op het werk. Maar ik vroeg via sms op een keer of wij nog een toekomst hadden.

Op moederdag wou ze afspreken dus ik dacht dit is mijn dag om het goed te maken maar ik kreeg een heel negatief antwoord en werd emotioneel. Ze wou niet verder met mij. Ze wou haar leven niet omgooien, terwijl ik voor haar had gekozen. Tevens begon een spelletje van haar kant van aantrekken en loslaten, soms was ze vriendelijk en enkele dagen later zag ze me niet staan. Dit voor verscheidene weken. Uiteindelijk liet ik haar ook terzijde en zocht ze na een tijd contact via sms voor af te spreken, ze voelde zich benadeeld door mij. Op 27 oktober heb ik met haar afgesproken en zelfs intiem geweest (was een heel leuke dag), en een week later ook afgesproken (was ook leuk) maar dan vroeg ze mij om bij mij thuis te komen. Ze wou misschien zaken weten of zien in mijn prive. Ondertussen heb ik haar een week niet gezien want ik ben voor een weekje op verlof bij mijn ouders.

Ik zou graag met mijn vriendin verder willen en meer samen zijn maar ik kan niet bij haar thuis komen (waarschijnlijk) vanwege haar moeder en zoon. Ze heeft de laatste maanden meer tijd besteed aan vriendinnen (mijn vriendin C. is bisexsueel, iets wat mij eigenlijk niet stoort) of heeft ze nog een (verdoken) intieme relatie met haar ex-vriend. Ik krijg eigenlijk weinig aandacht en vrijwillige smsjes naar mijn zin. Heb het gevoel dat ik klaar moet staan als zij wilt afspreken. Eigenlijk ziet ze me nog graag denk ik. Ik zie haar, ondanks mijn woede, ook nog graag. Wat kan ik doen om mijn situatie te verbeteren en haar tot de mijne te maken (eventueel met een vriendin) die ze niet kwijt wilt. Weet ook dat mijn ex achter mij zit want ik heb haar in de loop van het jaar ook hoop gegeven en wil haar niet kwetsen. Sorry voor mijn lang verhaal, maar dit is een situatie waar ik het niet goed weet. Wil je meer info vraag het gerust.

Pieter… Ik kende hem van de middelbare school. Voor een aantal vakken zaten we samen in de klas.

Ik babbelde wel eens met hem, maar niets meer. Na de middelbare school ben ik gaan verder studeren en kwam ik hem geregeld tegen op fuiven of elders. We spraken elkaar dan even, maar dan gingen we weer ieder naar ons eigen groepje. Op een bepaald moment heeft hij op één van deze fuiven mijn nummer gevraagd, wat ik hem ook heb gegeven. Veel sms’en, enkele afspraakjes en plots hadden we samen een relatie.

In het begin was alles heel leuk, ik kreeg veel aandacht en complimentjes. Hij deed zijn best om iedere keer weer netjes gekleed naar mij te komen, wat ik erg apprecieerde. Na enkele weken een relatie met hem te hebben, veranderde hij.

Zo wist hij dat ik veel belang hechte aan ergens op tijd te zijn, ik kom niet graag te laat, maar voor hem was dat doodnormaal. Plots kreeg ik heel erg veel commentaar op mijn kleren, ze waren veel te duur en met dat geld kon ik beter iets anders kopen volgens hem. Mijn mening was dat hij er geen zaken mee had aangezien hij ze niet moest betalen.

Ik ben een ijdel persoon en er is niemand die mij dat ooit zal afnemen, het gevolg was dat ik niet durfde vertellen als ik iets nieuws had gekocht, om alweer maar die kritiek te vermijden. Ook was hij heel vaak boos op mij, vaak zonder reden en als hij dan al een reden gaf was het omdat IK op stap wou gaan en hij moe was. Ook samen weggaan kon plots niet meer, dat was allemaal geldverspilling en zo was het iedere keer wel iets.

Na drie maanden ging het echt niet meer verder tussen ons, hij deed steeds vreemder en vreemder. Hij is toen naar mij toegekomen en heeft gezegd dat hij het niet meer wist, hij kon niet vertellen waarom hij zo met mij deed… We hebben toen een punt achter onze relatie gezet. Ik kon niet leven met de gedachte dat ik geen antwoord kreeg op de vraag waarom hij zo deed tegen mij en waarom hij het mij zo moeilijk heeft gemaakt. Drie weken heb ik moeten wachten op een antwoord, hijwas verliefd op een ander meisje.

Op dat moment stond de wereld voor mij even stil, niets interesseerde mij. Thuis kon ik terugvallen op mijn ouders, maar het gevoel dat ze me begrepen had ik niet echt. Op dat moment wil je niet altijd dingen aanvaarden, zij zien de dingen anders… Ik ben toen op het forum van Tom Dijks terechtgekomen.

Ik heb mijn verhaal geschreven op het forum en hier heb ik mijn klik gemaakt. Ik begon alles uit andere perspectieven te bekijken en toen heb ik voor mezelf gezegd wat ik wel en niet meer wou.

Ik wou hem zo graag terug, maar op het einde van die periode wou ik dat helemaal niet meer. Er was in die maand tijd wel het één en het ander gebeurt. Nu kan ik zeggen dat een punt zetten achter mijn relatie het beste is wat mij is overkomen, ik zie jullie al denken…

Wel ik ben een jonge twintiger en zelf zet ik graag een stapje in de wereld. Ik had net mijn diploma gekregen, samen met enkele vrienden ben ik dat gaan vieren en hebben we ons getrakteerd op een avondje Versuz. Tijdens deze avond was ik mijn ex-vriendje tegengekomen in een café. Ik wist eerst niet zo goed wat ik moest doen, maar ik ben toen toch vriendelijk iets gaan zeggen, maar hij draaide zijn rug naar mij. Wat voor mij de druppel was, ik was zijn kuren meer dan zat.

Samen zijn we hebben die avond fijn gefeest, er waren veel mensen van school aanwezig. Ik heb bij een aantal LO’ers in de klas gezeten, maar er was er eentje bij waar ik het op school ook al goed mee kon vinden. Hij was ook daar die avond… Ik was drankjes gaan halen voor mijn vriendinnen, maar met die te halen moest ik langs hem doorlopen.

Ik was er eentje vergeten, dus twee minuten laten liep ik opnieuw langs hem door om een fanta te gaan halen. Dat resulteerde dat ik daar wel aardig lang ben blijven plakken, zijn mening was dat ik hem wel erg graag moest zien als ik twee minuten later opnieuw bij hem stond. Tot op heden gelooft hij nog steeds niet, dat ik die fanta simpelweg vergeten was…

We hebben die avond veel plezier gehad, achteraf stuurde hij veel sms’jes. Dat resulteerde in lange avonden of beter korte nachten. We zaten op één lijn, we begrepen elkaar, we plaagden elkaar… kortom het begin van een nieuw liefdesverhaal.

Samen zijn we gaan zwemmen in een recreatiepark en daar was de aantrekkingskracht tussen ons zo groot, ondertussen hebben we 4 maanden een relatie en het voelt nog steeds even zalig als het begin. Ik heb de meest fantastische zomer beleefd met mijn nieuw liefde, ik ben op vakantie geweest met vriendinnen…

Beiden zijn we ijdele personen, graag netjes gekleed door het leven gaan. Geen boze gezichten, graag een stapje in de wereld zetten…
Niet het gevoel hebben dat we ons moeten verantwoorden of dat we enige verplichtingen hebben ten opzichte van elkaar. Toffe dingen doen en steeds weer die verliefde blik en dat zalige gevoel als we bij elkaar zijn. Uitkijken naar de dag dat we weer samen zijn en zoveel meer… Dat is echt wel liefde.

Soms moet je luisteren naar je ouders of naar je omgeving. Zij zien de dingen zoals jij ze niet wil zien…

Liefdesverdriet is normaal, maar laat liefdesverdriet  je leven niet lijden. Er is zoveel om je heen dat de moeite waard is, soms moet je dingen gewoon los laten en verder gaan. Ga altijd voor beter en nooit terug naar minder…

Liefdesverdriet kan je enorm kwetsen. Je voelt je waarschijnlijk leeg & je hebt helemaal geen trek in niets meer. Je denkt de hele dag aan je ex & het liefst van al zou je gewoon de leuke momenten van vroeger terug willen hebben. Maar helaas gaat dat even voor het moment niet. Om de één of andere reden heeft je ex het uitgemaakt & jij zit nu dus met liefdesverdriet achter.

Je voelt je eenzaam, er is geen kat op de wereld die je begrijpt. Cliché antwoorden als “tijd heelt alle wonden” & “Er is genoeg vis in de zee” ben je beu gehoord en met andere woorden: je hebt er geen boodschap aan. Maar hoe stom deze antwoorden ook klinken, er zit wel een grond van waarheid in. Ik ga het je even uitleggen…

Liefdesverdriet Is Enorm Pijnlijk, Maar Maak De Situatie Niet Lastiger Dan Dat Het Al Is!

Wat ik hiermee bedoel is het volgende: het is vrij normaal dat je in de beginfase van een breuk nog voortdurend aan je ex moet denken. Liefdesverdriet is hier een logisch gevolg van. Het slechtste wat je kunt doen is jezelf de dieperik induwen. Het is zeer belangrijk dat je de situatie onder ogen durft te komen & dat je het durft te aanvaarden dat je ex weg is. En durf het ook maar te aanvaarden dat je liefdesverdriet hebt & dat het helemaal geen schande is om het te hebben. Dat hoort nu eenmaal bij het proces.

Heel wat mensen met liefdesverdriet gaan de verkeerde dingen doen. Ik ging bv. niet naar de lessen, ging ook niet meer naar de sportschool & zat de hele dag in mijn kamer te wenen als een klein kind.

Nou wees nu even eerlijk: denk je dat dit gedrag je gaat helpen om je liefdesverdriet te verwerken?Neen, neen & nog eens neen.

Wat Je Moet Doen Om Je Liefdesverdriet Te Verwerken Is Met Opgeheven Hoofd Verder Leven

Ja Tom, dat klinkt logisch maar in de praktijk gaat dat niet zo makkelijk. Begrijp ik best. Maar wat ik gemerkt heb is dat heel wat mensen het nog niet eens proberen! Uiteindelijk ben jij & niemand anders verantwoordelijk voor het terugwinnen van je ex of niet. Of alleszins het verwerken van je liefdesverdriet.

Over liefdesverdriet kan je werkelijk een boek schrijven!

Wel heb jij een unieke verhaal omtrent jouw liefdesverdriet? Doe even de moeite om het uit te schrijven & mail het me door! Ik publiceer het dezelfde dag nog op dit blog!