Mijn verhaal wou ik je toch vertellen omdat deze nogal ongewoon is denk ik. Ik, F. (46 jaar) ben 14 jaar getrouwd geweest met B., een zuid-amerikaanse van 53 jaar, tot over een jaar. In 2007 begon ik een nieuwe baan in een instelling, aldaar leer ik iemand kennen waar ik mee een collegiale vriendschap begon die uitmondde in een liefdesrelatie in januari 2009.
Dit bracht problemen met zich mee omdat mijn toenmalige vrouw dit ontdekte, grotendeels door mijn gedrag want Ik sprak met mijn vriendin regelmatig af. Ik was toen verliefd op mijn “nieuwe” vriendin. Ik wou haar niet kwijt en ik bevond mij in de zomer in een dubbelrelatie en met gemengde gevoelens, waar ik besloot om een echtscheiding aan te vragen in de zomer van 2009.
Deze verliep heel moeizaam maar het kwam toch in de zomer van 2010, natuurlijk met tegenstrijd van mijn toenmalige ex, zij wou niet scheiden. Vanaf september 2009 verbleef ik in het weekeinde en woensdagvond bij mijn vriendin thuis.
Mijn vriendin was niet steeds akkoord met mijn beslissing want ik moest mijn ex totaal vergeten en haar op straat zetten, ze had geen vast inkomen (buiten een klein job) en ik had haar ten laste eigenlijk. Vorig jaar, augustus 2010, kwam de officiele uitspraak als gescheiden koppel. Mijn ex (en ik) bleven op mijn adres wonen tot zij naar haar vaderland vertrok, ik bleef nog weekeinde en woensdagavond bij mijn vriendin logeren. Een dag voor haar vertrek op 14 januari brachten we een hele dag samen want ik zag haar eigenlijk nog graag en ik had pijn omdat ze me gng verlaten.
Enkele dagen later besloot ik om niet meer te logeren bij mijn vriendin omdat ik berouw had om hetgeen ik gedaan had, ik had mijn ex diep gekwetst, ze had mij eigenlijk niets gedaan maar ik was overgelopen naar mijn vriendin. Tevens had ik mijn vriendin ook gekwetst, zo voelde ze zich althans. Ik wou het goedmaken met mijn ex en nam afstand van mijn vriendin (ook op het werk) gedurende een hele periode. Nadien heb ik no 2 keer afgesproken met mijn vriendin C. (45 jaar). In mei kwam mijn broer op bezoek vanuit het buitenland en verbleef hier 5 weken, in die tijd ging ik met mijn broer 2 weken op verlof wat mijn vriendin niet beviel.
Als ik terug kwam zocht ik terug toenadering tot mijn vriendin maar ze was veranderd en kreeg ik geen aandacht, ze was een ander manier van leven begonnen. Beginnen uitgaan met vriendin, ze had waarschijnlijk een relatie met een ex-vriend, zo denk ik, (waar ze vroeger geen gevoelens voor had vertelde ze mij eens lang geleden). Ik heb steeds contact met haar gehad maar van haar kant kreeg ik weinig of geen respons. Ze kreeg zelfs een verjaardagskaartje. 2 weken later was het mijn verjaardag en kreeg ik niet de verdiende verjaardagswensen: ze smste op die dag om 10 uur ‘s avonds, en die dag nadien om 10 uur smorgens wou ze plotseling toch afspreken maar ik vertelde haar dat ik al iets gepland had wat haar niet goed beviel. Het ging op die manier enkele weken, weinig interactie en kilheid van haar zijde.
Uiteindelijk werd ik een beetje boos op haar en ze vertelde me om wat tijd aan mij te besteden. Op die dag vroeg ze me persoonlijke zaken ivm mijn ex, waar ik haar bepaalde zaken eerlijk vertelde en ik haar onopzettelijk gekwetst had. Ze vroeg ook om een definitieve keuze te maken, ik koos voor haar en informeerde mijn ex dat ik verder wou met mijn vriendin. Nadien besloot mijn vriendin om mij te laten vallen. Ik schreef haar enkele dagen later een (emotionele) brief en zelfs belde ik haar. Maar het was gebeurd. Ik was ook gekwetst door haar gedrag. Ik meldde me zelfs een week ziek, ik was in de put dat ik haar en mijn ex kwijt was en wist niet wat doen. We bleven wel smsen maar haar antwoorden waren kil en heel afstandelijk, ze negeerde mij zelfs op het werk. Maar ik vroeg via sms op een keer of wij nog een toekomst hadden.
Op moederdag wou ze afspreken dus ik dacht dit is mijn dag om het goed te maken maar ik kreeg een heel negatief antwoord en werd emotioneel. Ze wou niet verder met mij. Ze wou haar leven niet omgooien, terwijl ik voor haar had gekozen. Tevens begon een spelletje van haar kant van aantrekken en loslaten, soms was ze vriendelijk en enkele dagen later zag ze me niet staan. Dit voor verscheidene weken. Uiteindelijk liet ik haar ook terzijde en zocht ze na een tijd contact via sms voor af te spreken, ze voelde zich benadeeld door mij. Op 27 oktober heb ik met haar afgesproken en zelfs intiem geweest (was een heel leuke dag), en een week later ook afgesproken (was ook leuk) maar dan vroeg ze mij om bij mij thuis te komen. Ze wou misschien zaken weten of zien in mijn prive. Ondertussen heb ik haar een week niet gezien want ik ben voor een weekje op verlof bij mijn ouders.
Ik zou graag met mijn vriendin verder willen en meer samen zijn maar ik kan niet bij haar thuis komen (waarschijnlijk) vanwege haar moeder en zoon. Ze heeft de laatste maanden meer tijd besteed aan vriendinnen (mijn vriendin C. is bisexsueel, iets wat mij eigenlijk niet stoort) of heeft ze nog een (verdoken) intieme relatie met haar ex-vriend. Ik krijg eigenlijk weinig aandacht en vrijwillige smsjes naar mijn zin. Heb het gevoel dat ik klaar moet staan als zij wilt afspreken. Eigenlijk ziet ze me nog graag denk ik. Ik zie haar, ondanks mijn woede, ook nog graag. Wat kan ik doen om mijn situatie te verbeteren en haar tot de mijne te maken (eventueel met een vriendin) die ze niet kwijt wilt. Weet ook dat mijn ex achter mij zit want ik heb haar in de loop van het jaar ook hoop gegeven en wil haar niet kwetsen. Sorry voor mijn lang verhaal, maar dit is een situatie waar ik het niet goed weet. Wil je meer info vraag het gerust.
